Het idee om te gaan emigreren naar Zweden kreeg vorm in de herfst van 2011. Het verslechterde economische klimaat in Nederland speelde een rol, maar ook de leeftijd van onze dochter, onze woonsituatie bij het Nijmeegse Red Light District en het voortdurende verlangen naar een ander soort leven speelden mee.
Verder hadden we door Camilla’s afkomst familiebanden in Zweden, gingen we er al jaren met plezier op vakantie en beschikt het land over een bijna onbegrensd natuurschoon waardoor het gevoel van ruimte en vrijheid er groot is. Bovendien zijn de huisprijzen er relatief zeer laag.
Het was een gevoel van “nu of nooit” en de beslissing viel uiteindelijk op “nu”. Hoewel we ons ook terdege realiseerden dat we onze familie, onze vrienden, onze collega’s en ons leven in een mooi appartement met uitzicht op de St.Stevenskerk in Nijmegen zeker enorm zouden gaan missen!
Het nemen van een dergelijke beslissing was enorm spannend en bezorgde ons de nodige kopzorgen, maar werkte tegelijkertijd ook bevrijdend en gaf een fikse stoot adrenaline.
Uiteraard had het allemaal wel wat voeten in de aarde. Nadat we de knoop hadden doorgehakt hebben we vooral zitten rekenen: kunnen we ons dit financieel wel permitteren? Kunnen we een huis kopen in Zweden en wat kunnen we maximaal daarvoor betalen? Hoe lang kunnen we daar overleven zonder werk? En hoe gaan we een huis in Zweden zoeken én een emigratie op poten zetten als we hier in Nederland allebei een baan hebben en onze dochter naar school moet?
Omdat er een aantal factoren waren waarop we zelf geen invloed hadden, hebben we onze plannen aanvankelijk geheim gehouden voor het geval het allemaal zou afketsen. We besloten bijvoorbeeld om een beroep te doen op de (helaas nu afgeschafte) levensloopregeling waaraan we een aantal jaren hadden deelgenomen. Dit gaf ons de mogelijkheid om allebei enkele maanden lang betaald verlof bij onze werkgever op te nemen. In deze periode zouden we dan naar huizen kunnen zoeken, deze ook daadwerkelijk kunnen bezichtigen, en de hele emigratie met alles erop en eraan voorbereiden.
Pas toen er een aantal van dit soort financiële hobbels genomen waren, hebben we onze plannen aan vrienden en familie verteld. De reacties waren zeer wisselend, maar overwegend erg positief. En natuurlijk hebben we ook onze dochter Ella (toen 6) verteld over de spannende zaken die er stonden te gebeuren. Zij was erg enthousiast over alle plannen. Godzijdank!
In december namen we afscheid van onze dierbare collega’s bij het bureau Auxilia van de Nijmeegse universiteit, en daarmee begon officieel onze periode van huizen zoeken, regelen en voorbereiden.
