Eerste zoektocht en harde lessen
Onze eerste huizenreis naar Zweden vond plaats in februari 2012 (waardoor we tot ons groot verdriet Carnaval in Maastricht moesten missen). We hadden op dat moment geen concrete “droomhuizen” op het oog. Er waren er wel een paar aan onze neus voorbijgegaan toen we nog aan het werk waren in Nederland en geen mogelijkheid hadden om op korte termijn een reis te boeken.
Maar aangezien we wegens omstandigheden toch naar Stockholm moesten, maakten we een afspraak voor een “oefenbezichtiging” bij een makelaar. Dit huis viel bij aankomst al gelijk af: we maakten kennis met het beruchte “groothoeklenseffect”, waarbij alle huizen, percelen en kamers op de makelaarssite tien keer zo groot lijken als dat ze in werkelijkheid zijn. Dat viel dus even vies tegen, maar het was wél erg leerzaam!
Huisbezichtigingen zijn meestal kortdurend en kunnen nogal chaotisch zijn, mede door de taalbarrière. Het risico bestaat dat je achteraf met veel vraagtekens blijft zitten. En een tweede bezichtiging is er om praktische redenen (twee keer reizen voor een huis dat je misschien toch niet gaat kopen) vaak niet bij.
Tweede zoektocht en eerste bod
Net terug in Nederland zagen we op internet een mooi huis dat binnen ons budget viel én aan bijna al onze eisen/wensen voldeed. We besloten gelijk om een nieuwe reis te boeken. Ook zagen we een ander huis dat in de smaak viel en dat in hetzelfde weekend bezichtigd kon worden. Omdat we dit keer wat beter beslagen ten ijs wilden komen, bereidden we ons bezoek goed voor door vooraf al zoveel mogelijk informatie te verzamelen. Google Maps deed hier bijvoorbeeld wonderen. Ook maakten we een uitbreide checklist met zaken waar we tijdens de bezichtiging op dienden te letten zodat we niet teveel zouden worden afgeleid door het gebabbel van de makelaar of ons eigen enthousiasme. Het bezoek zou wat ons betreft pas klaar zijn als alle punten op de lijst aan bod waren gekomen. Dit om te voorkomen dat we bij thuiskomst met een boel vragen zouden zitten. Ook namen we ons voor om zoveel mogelijk foto’s te maken. En het lukte ons om bij ons favoriete huis een “privébezichtiging” wat eerder op de dag te regelen, zodat we niet geconfronteerd zouden worden met hordes andere bezoekers (vaak gewoon pottenkijkers uit de buurt), (ver)taalproblemen en een chaotische situatie na een lange reis. Al deze zaken wierpen hun vruchten af!
Hoewel bij de bezichtiging bleek dat de technische staat van het huis en met name het sanitair en de keuken veel te wensen over lieten, dachten we toch ons droomhuis gevonden te hebben. We zochten op internet al naar klusjesmannen in de omgeving en maakten in ons hoofd al verbouwingsplannen. Echter: het spannendste deel van huizenkoop in Zweden is niet de bezichtiging, maar het bieden! Als er meer kapers op de kust zijn wordt er tegen elkaar opgeboden totdat de eigenaar akkoord gaat met een bepaald bod. En dat hoeft dus niet het hoogste bod te zijn! We raakten verwikkeld in een spannende biedingenstrijd waarbij er dagenlang door ons en door de tegenpartij steeds iets bovenop de prijs werd gedaan. Maar uiteindelijk besloot de eigenaar met een geheel andere partij in zee te gaan en ging het huis dus simpelweg aan onze neus voorbij. Zo kan het dus gaan in Zweden. Jammer maar helaas…
Derde zoektocht en bingo!
Vol goede moed vervolgden we onze zoektocht, al stelden we onze eisen wel iets bij. Ons doel was namelijk om in de zomerperiode te verhuizen zodat Ella na de vakantie op een nieuwe, Zweedse school zou kunnen beginnen. We begonnen inmiddels dus wel enige haast te voelen. Na veel wikken en wegen en na het nodige water bij de wijn maakten we midden april een lijst van vijf huizen die in meer of mindere mate aan onze wensen voldeden. Het lukte ons om voor al deze huizen in vier opeenvolgende dagen een bezichtigings-afspraak te maken. En dus werd de derde reis geboekt, dit keer met huurauto en overnachtingen.
Terwijl in Nederland volop Koninginnedag werd gevierd, gingen we op pad, min of meer overtuigd dat het dit keer ook écht zou moeten gebeuren. We zagen een paar mooie huizen, maar schrokken ook van een aantal zaken. Kelders vol schimmel en afgebladderde muren, zolders vol met muizen en ander ongedierte, schuren die op instorten stonden, huizen die eerder het predikaat “vakantiehuisje” verdienden en huizen die totaal verwaarloosd waren nadat de makelaarsfoto’s genomen waren.
Maar er waren twee huizen bij die niet meteen afvielen. Integendeel, ze waren zelfs erg mooi. Het eerste was echter aan de dure kant. En toen op dit huis al gelijk een bod werd gedaan dat hoger was dan de vraagprijs, bleef er eigenlijk nog maar één huis over. En dat was bovendien onze favoriet! Alleen lag het veel verder weg van werk en voorzieningen dan we wenselijk achtten. Dus moesten er een paar harde noten gekraakt worden…Konden we ons wel permitteren om zó ver weg van alles te wonen?
Het waren uiteindelijk factoren als het prachtige huis en de goede staat daarvan, de tuin en de ligging in de natuur die de doorslag gaven. Dan maar in the middle of nowhere wonen! Om andere bieders af te schudden besloten we, eenmaal thuisgekomen, meteen een bod op de vraagprijs te doen. Met een gevoel van opwinding, adrenaline en ook nog een beetje twijfel werd de telefoon ter hand genomen en het nummer van de makelaar ingetoetst. Zoals verwacht wilde de makelaar eerst rondbellen om te kijken of er gegadigden waren die hoger wilden bieden. Om een lange biedingenstrijd als vorige keer te voorkomen, zeiden we erbij dat ons bod beperkt houdbaar was, dat we snel zaken wilden doen en dat we nog een ander huis op het oog hadden. Dat werkte. Al na twee dagen kwam het verlossende telefoontje: de eigenaresse had ons bod geaccepteerd! Vol ongeloof en met trillende handen trokken we een fles champagne open…
