Technische keuring
Nadat ons bod op huize Snöbäcken in Hjortkvarn geaccepteerd was, raakte alles in een stroomversnelling. De eerste en belangrijkste stap was het laten uitvoeren van een technische keuring (besiktning) van het huis. Als er bij een dergelijke keuring ernstige gebreken aan het licht komen, kan je als koper besluiten om alsnog van koop af te zien, of om de prijs te laten zakken, of om te eisen dat er eerst reparaties worden uitgevoerd. Een zeer spannend moment dus, want je weet nooit wat er zich heeft afgespeeld in vochtige kruipruimtes en tochtige vlieringen van een houten huis, waar je tijdens de bezichtiging met geen mogelijkheid bij kon. Dus regelden we een keuringsafspraak, boekten we alweer een vliegreis, en waren we een goede week later weer in Snöbäcken. Maar nu met het idee dat dit wel eens ons toekomstige huis zou kunnen worden! De keuring verliep zoals gehoopt: op een probleempje met vocht in de kruipruimte en wat kleine onderhoudsdingetjes na was het huis verder in goede staat, en er waren dus geen belemmeringen meer om de koop door te laten gaan. Ook ontmoetten we Martha, de eigenaresse van het huis. Zij bleek een schat van een vrouw die veel te vroeg weduwe was geworden en overduidelijk erg veel van het huis en de omgeving hield. We begonnen nu echt te geloven dat we de goede beslissing hadden genomen!
Actie!
Maanden van voorbereiding moesten nu snel omgezet worden in actie. Een verhuisdatum plannen, de huur opzeggen, opzeggen en afhandelen van verzekeringen, bankrekeningen, abonnementen, kinderopvang etc. en deze zaken juist weer proberen op te starten in Zweden (iets wat vaak lastig bleek doordat we nog in Nederland woonden). Ook werd het verhuisbedrijf geïnformeerd en werden de verhuisdozen en het verpakkingsmateriaal netjes afgeleverd. Het grote inpakken kon beginnen.
 |
 |
 |
 |
We overlegden en onderhandelen via de mail met Martha over duizend-en-één zaken. Zo werd er een lijst opgesteld met over te nemen spullen. Martha ging kleiner wonen en had heel veel spulletjes niet meer nodig. Wij gingen juist veel ruimer wonen en hadden in Nijmegen alleen maar een balkon, dus we hadden een enorme berg aan gereedschap en tuinspullen nodig. Martha’s spullen waren gelukkig in goede staat en ze wilde ze graag van de hand doen. Dat scheelde ons behalve veel geld ook veel moeite en transport.
De emigratiedatum werd bepaald op 7 juli, dus we hadden ongeveer anderhalve maand om alle resterende zaken te regelen. Maar óók om afscheid te nemen van vrienden, familie en Ella’s klasgenoten en om tussendoor nog wat wedstrijden van het EK voetbal mee te pikken. Nederland deed het slecht en lag er na de eerste ronde al uit. Zweden won met Loreen het songfestival met het liedje “Euphoria”. Erg toepasselijk, en een goed teken, vonden we.
In de tussentijd moesten we nog één keer op en neer, dit keer voor de sleuteloverdracht en om het koopcontract te tekenen. Een laatste bliksembezoek, het vijfde in vijf maanden tijd. We kregen ons nieuwe huis niet eens te zien want de afspraak vond plaats bij de bank in Hallsberg, op drie kwartier rijden van Snöbäcken. En we moesten zo snel mogelijk terug naar Nederland want er was werk aan de winkel!
De laatste weken gingen als een waas aan ons voorbij, ondanks het feit dat we wél heel gefocust waren en precies wisten waar we mee bezig waren. De adrenaline deed z’n werk, evenals alle voorbereidingen van de voorafgaande maanden. De verhuisdatum naderde nu met rasse schreden, en het aftellen was begonnen…
