Alsof twee katten en vier kippen nog niet genoeg waren, zijn Ella en Camilla al sinds we hier wonen bezig over een hond. Ikzelf had altijd zo mijn twijfels. Niet omdat ik niet van honden hou, integendeel. Maar wel omdat ik besefte dat het nemen van een hond aanzienlijke logistieke complicaties met zich mee zou brengen. Hierbij denk ik vooral aan de trips naar vrienden en familie in Nederland en Stockholm die wij regelmatig maken. Maar hoe ik ook tegensputterde, er was geen houden meer aan: er moest en zou een hond komen. Uiteindelijk ging ik ook overstag, en werd in het voorjaar van 2015 besloten dat er nog voor de zomer een puppy naar Snöbäcken zou komen…

Na een oriëntatieperiode bleven er qua ras een aantal opties over, waarvan de Spangold Retriever en de Finse Lappenhond de meest serieuze kandidaten waren. In beide gevallen is de koop om uiteenlopende redenen op het laatste moment echter niet doorgegaan. Vervolgens hebben we ons oog laten vallen op de Nederlandse Schapendoes. Deze haarbollen zijn mij welbekend, want gedurende mijn jeugd ben ik opgegroeid met Bas, een trouwe schapendoes, aan mijn zijde. Ik hoefde dus niet overtuigd te worden, maar Camilla en Ella nog wél…

Nu wilde het toeval dat er hier vlakbij nog een Nederlands-Zweeds stel woont, en dat zij de trotse eigenaars zijn van maar liefst vier van deze doezen. Ze waren graag bereid om hun schapendoezen een middagje te komen showen. Daarna waren Camilla en Ella ook “om”!

Na wat gespeur op internet vonden we een fokker in Zuid-Zweden die schapendoes-puppy’s te koop had. We maakten een afspraak en op Hemelvaartsdag gingen we met z’n allen kijken bij Kennel Schappegården in Nässjö. Onze keuze viel vrijwel meteen unaniem op Eddie, dus dat was niet moeilijk. Begin juni was het eindelijk zover en konden we Eddie gaan afhalen!
Sinds afgelopen zomer hebben we dus een nieuwe bewoner erbij. Een puppy in huis nemen is net alsof je een pasgeboren baby hebt: er wordt naar believen geplast, gepoept en gejankt en veel slaap is je niet gegund. Dat was even doorbijten dus. Over doorbijten gesproken: onze Eddie bleek ook nog eens een echt bijtertje te zijn, dus behalve slaapgebrek bleven ook geperforeerde handen ons niet bespaard.

Natuurlijk is het ook erg leuk met zo’n schapendoes-pup: Eddie is actief, trouw, levenslustig en heeft zich in de korte tijd dat hij bij ons is erg aan ons gehecht.


We maken flinke wandelingen met hem en Ella leert hem allerlei trucjes. En aangezien schapendoezen echte pluizenbollen zijn, krijgt Eddie dagelijks een flinke borstelbeurt.


Oh ja: en schapendoezen zijn ook héél erg eigenwijs! Eddie is trouwens ook érg geïnteresseerd in alle andere huisdieren, met name in de katten. Deze zijn daar echter niet van gediend en beantwoorden een uitnodiging tot spelen doorgaans met een hautaine blik of – in noodgevallen – een krab- of blaasactie.

Eddie is nu zo’n zeven maanden oud en groeit als kool. Van een klein en kwetsbaar keffertje is hij nu al uitgegroeid tot een grote, sterke en wollige does.



Rond de leeftijd van een jaar zal hij min of meer zijn volgroeid. We hopen hem natuurlijk nog heel lang bij ons te hebben. Snöbäckens dierenkerkhof is aan onze Eddie nog even niet besteed!