Onlangs stond Snöbäcken in het teken van een dilemma. Alhoewel: het is wellicht beter om te spreken van een controverse. Of zelfs van een vete! Wat was er aan de hand?

Welnu, sinds een paar weken is de lente hier goed op gang gekomen. Dat betekent dat de grasmat van Snöbäcken is begonnen met groeien. En goed ook. Het grasmaaiseizoen is weer aangebroken. Tot dusver niets vreemds aan de hand. Elk voorjaar hetzelfde liedje. Gelukkig heb ik voor dit doel een uit de kluiten gewassen grasmaaier tot mijn beschikking.

Maarrrr: samen met het in noodtempo omhoogschietende gras ziet ook een ander soort vegetatie het daglicht: paardenbloemen. Bij de honderden. En ook dat is niet vreemd.



Ware het niet dat mijn vrouw vorig jaar besloot dat een paardenbloem een delicatesse is. Om siroop van te maken, wel te verstaan. Tijdens een gewaagd en geslaagd experiment produceerde ze vorig jaar “out of the blue” een lading paardenbloemensiroop. En dat was voor herhaling vatbaar. Bovendien was de voorraad van vorig jaar binnen no-time op. Uitgedeeld aan vrienden, kennissen, familieleden, klusjesmannen, verkocht in het lokale winkeltje en vooral ook zelf te pas en te onpas geconsumeerd. Op ijs, op pannenkoeken, in de thee, ik geef toe: erg lekker!


Een oplettende lezer ziet de bui nu al hangen. Als het gras dringend gemaaid moet worden, maar de grasmat tegelijkertijd een delicatesse herbergt, is er overduidelijk sprake van tegengestelde belangen. Dit sluimerende conflict kwam afgelopen weekend tot een heftige uitbarsting. Dwars door familiebanden heen. Mens tegen machine. Als een ware thriller. Godzijdank is het gelukt een en ander vast te leggen op de gevoelige plaat…



Uiteraard wonnen de paardenbloemen het uiteindelijk van de grasmat. Alhoewel, “wonnen”? Bij de honderden werden ze meedogenloos uit de grond gerukt.

Zelfs kindsoldaten werden ingezet tijdens deze niets ontziende slachtpartij!


Na de oogst werden de arme bloempjes zonder pardon uit elkaar gereten door alle gele blaadjes te scheiden van de stengels en de knop, waardoor er een soort van gele paardenbloemenblaadjesmassa ontstond.


Deze gele massa is daarna ook nog eens rücksichtslos gekookt met water en citroen. Hierbij ontstond er een brouwsel dat is ingevroren om straks te worden gebruikt als basis voor de uiteindelijke paardenbloemensiroop. Maar daarover een volgende keer meer… want wat is nu een spannend verhaal zonder cliffhanger?