Zoals ik al onlangs schreef in de thriller “paardenbloemen of gemaaid gras“, hebben mijn grasmaai-pogingen het uiteindelijk moeten afleggen tegen de drang van mijn vrouw om zelfgemaakte paardenbloemensiroop te produceren. Het gekookte vochtresidu van de gele bloemblaadjesmassa verdween toen in de vriezer, maar niet voor lang.

Deze week was het in de keuken een drukte van jewelste. Ontdooiend “paardenbloemsiroopbasissap”, glazen potjes, dekseltjes, pakken suiker, citroenen, grote pannen, schuimspanen, kortom: ambacht en hectiek!



De meest moeilijke en spannende opgave is om de siroop exact de goede consistentie mee te geven: hij mag niet te dun en waterig worden, maar ook niet te dik en stroperig. Precies lang genoeg laten koken dus, en vooral niet laten aanbranden!


Ja, en soms wordt er ook gevloekt. Siroop is een plakkerige massa. Leuk als de inhoud in het potje zit, maar minder leuk als deze daarnaast terecht komt. Op de vloer bijvoorbeeld…

Gelukkig zijn het recept en de kooktijden inmiddels beproefd. Vorig jaar hebben we – met een beetje geluk en trial and error – immers ook een heerlijke paardenbloemensiroop gemaakt. Alle geheime tips voor een geslaagd recept werden toen zorgvuldig genoteerd, om daar op enig moment in de toekomst ons voordeel mee te kunnen doen. Bij deze dus…

En het resultaat mag er zijn: 50 potjes nieuwe oogst van “Snöbäckens Paardenbloemensiroop“.