Toen we Snöbäcken kochten, waren we onder de indruk van de mooie en grote tuin. Net buiten de tuin, op de grens met het bos, lag er een zee van enorme groene planten met witte bloemen, tot wel twee-drie meter hoog. Het zag er best mooi uit, en in eerste instantie besteedden we er niet veel aandacht aan. Totdat de toenmalige eigenaresse ons bij de koop van het huis waarschuwde: het was reuzenberenklauw, en dat is een plant die je liever niet in je tuin wil hebben, zeker niet met spelende kinderen.


De stekels op de stengels en bladeren van de berenklauw kunnen ernstige huidirritaties opleveren, die vergelijkbaar zijn met brandwonden, vooral na blootstelling aan zonlicht. Bovendien is plant bijna onuitroeibaar, verspreidt hij zich razendsnel, en overwoekert hij al het andere groen in zijn omgeving, zoals ook bij ons aan de tuinrand:


In eerste instantie namen we het allemaal niet al te serieus. Maar toen ik een keer met de grastrimmer wat te dicht bij een berenklauw kwam, en een lading sap over mijn blote armen kreeg, had ik een paar uur later inderdaad vlekken die er uit zagen als brandwonden. Het werden later zelfs een soort littekens, maar ze zijn uiteindelijk gelukkig allemaal weggegaan. Maar ik schrok wel. Het was hoog tijd voor een plan de campagne


Er zijn verschillende methodes om reuzenberenklauw te bestrijden:

-Volwassen exemplaren: afkappen met de zeis en de overgebleven stengels met wortel en al uitgraven. Probeer dit indien mogelijk te doen voordat de plant het bloeistadium bereikt want dan wordt het zaad verspreid. Al het plantenafval moet worden afgevoerd of verbrand.

-Nieuwe scheuten: blad met wortel en al uitgraven. Al het plantenafval afvoeren.

-Zijn het er teveel, dan kan je er ook voor kiezen om met gif te gaan bestrijden, maar bedenk wel dat je dan ook al het andere groen in de omgeving doodt. Je tuin wordt dan een soort van warzone:


Wij hebben alleen de eerste keer met gif bestreden omdat alles was zo was overwoekerd dat er geen beginnen aan was. Maar omdat we verder zo min mogelijk met gif wilden werken, zijn we de planten daarna alleen nog maar met zeis en schop te lijf gegaan. En dat is een kwestie van lange adem. Ze komen elk jaar terug, al worden het er steeds minder. Stug volhouden dus, totdat ze uiteindelijk allemaal zijn verdwenen. En dat heeft resultaat opgeleverd: de voormalige warzone is binnen twee jaar omgetoverd tot een prachtige natuurtuin!