Naar Zweden - Wonen op het Zweedse platteland

Alsof twee katten en vier kippen nog niet genoeg waren, zijn Ella en Camilla al sinds we hier wonen bezig over een hond. Ikzelf had altijd zo mijn twijfels. Niet omdat ik niet van honden hou, integendeel. Maar wel omdat ik besefte dat het nemen van een hond aanzienlijke logistieke complicaties met zich mee zou brengen. Hierbij denk ik vooral aan de trips naar vrienden en familie in Nederland en Stockholm die wij regelmatig maken. Maar hoe ik ook tegensputterde, er was geen houden meer aan: er moest en zou een hond komen. Uiteindelijk ging ik ook overstag, en werd in het voorjaar van 2015 besloten dat er nog voor de zomer een puppy naar Snöbäcken zou komen…

Na een oriëntatieperiode bleven er qua ras een aantal opties over, waarvan de Spangold Retriever en de Finse Lappenhond de meest serieuze kandidaten waren. In beide gevallen is de koop om uiteenlopende redenen op het laatste moment echter niet doorgegaan. Vervolgens hebben we ons oog laten vallen op de Nederlandse Schapendoes. Deze haarbollen zijn mij welbekend, want gedurende mijn jeugd ben ik opgegroeid met Bas, een trouwe schapendoes, aan mijn zijde. Ik hoefde dus niet overtuigd te worden, maar Camilla en Ella nog wél…

Nu wilde het toeval dat er hier vlakbij nog een Nederlands-Zweeds stel woont, en dat zij de trotse eigenaars zijn van maar liefst vier van deze doezen. Ze waren graag bereid om hun schapendoezen een middagje te komen showen. Daarna waren Camilla en Ella ook “om”!

Na wat gespeur op internet vonden we een fokker in Zuid-Zweden die schapendoes-puppy’s te koop had. We maakten een afspraak en op Hemelvaartsdag gingen we met z’n allen kijken bij Kennel Schappegården in Nässjö. Onze keuze viel vrijwel meteen unaniem op Eddie, dus dat was niet moeilijk. Begin juni was het eindelijk zover en konden we Eddie gaan afhalen!
Sinds afgelopen zomer hebben we dus een nieuwe bewoner erbij. Een puppy in huis nemen is net alsof je een pasgeboren baby hebt: er wordt naar believen geplast, gepoept en gejankt en veel slaap is je niet gegund. Dat was even doorbijten dus. Over doorbijten gesproken: onze Eddie bleek ook nog eens een echt bijtertje te zijn, dus behalve slaapgebrek bleven ook geperforeerde handen ons niet bespaard.

Natuurlijk is het ook erg leuk met zo’n schapendoes-pup: Eddie is actief, trouw, levenslustig en heeft zich in de korte tijd dat hij bij ons is erg aan ons gehecht.

We maken flinke wandelingen met hem en Ella leert hem allerlei trucjes. En aangezien schapendoezen echte pluizenbollen zijn, krijgt Eddie dagelijks een flinke borstelbeurt.

Oh ja: en schapendoezen zijn ook héél erg eigenwijs! Eddie is trouwens ook érg geïnteresseerd in alle andere huisdieren, met name in de katten. Deze zijn daar echter niet van gediend en beantwoorden een uitnodiging tot spelen doorgaans met een hautaine blik of – in noodgevallen – een krab- of blaasactie.

Eddie is nu zo’n zeven maanden oud en groeit als kool. Van een klein en kwetsbaar keffertje is hij nu al uitgegroeid tot een grote, sterke en wollige does.

Rond de leeftijd van een jaar zal hij min of meer zijn volgroeid. We hopen hem natuurlijk nog heel lang bij ons te hebben. Snöbäckens dierenkerkhof is aan onze Eddie nog even niet besteed!

Sinds we Snöbäcken kochten in 2012, is het aantal bewoners in de vorm van huisdieren gestaag gegroeid. Het begon met huiskat Missan, die we “cadeau” kregen bij de huiskoop, omdat ze nu eenmaal bij het huis hoorde.

Helaas legde Missan al binnen een half jaar totaal onverwacht het loodje. Tot groot verdriet van met name Ella, die haar eerste huisdier graag wat langer bij zich had gehad. Maar zo gaat dat in de natuur. De vorige bewoonster, Martha, was gek op dieren en heeft er tientallen gehad. Omdat ook deze bij tijd en wijle overleden, beschikt Snöbäcken over een heus dierenkerkhof, waar ook Missan op een ijskoude decemberdag is bijgezet.

We hebben Martha op verzoek beloofd dat er, zolang wij hier wonen, elke avond een (batterij)kaarsje zal branden op het dierenkerkhof.

Toen Missan was overleden besloten we dat er een nieuwe kat moest komen. We realiseerden ons dat één kat zich misschien een beetje eenzaam zou voelen op dit grote terrein, en dat we eigenlijk meer dan genoeg ruimte hadden voor twee katten.

We gingen dus op zoek naar een duo. Het liefst twee katten die al aan elkaar gewend waren en die we op de een of andere manier konden helpen door ze uit een asiel te halen of door ze een beter thuis aan te bieden. Al snel vonden we een advertentie op de Zweedse “marktplaats” waarin er een nieuw thuis werd gezocht voor twee katten in het nabijgelegen Kumla. De eigenaresse woonde in een klein appartement en zocht een plek in de natuur met veel ruimte (liefst een boerderij) voor haar katten. En dat was precies wat wij te bieden hadden. De deal was dus snel gesloten en vanaf maart 2013 behoorden Pixie en Alice tot de vaste bewoners van Snöbäcken.

In de afgelopen jaren hebben we onze katten zien veranderen van twee schuwe en enigszins verwende huiskatten naar stoere boerderijkatten die kunnen gaan en staan waar ze willen en regelmatig een muis of een eekhoorn op het menu hebben staan. Een genot om te zien!

Pixie is in de zomer soms dagenlang de hort op maar komt uiteindelijk altijd weer terug. Alice is iets huiselijker en is altijd wel ergens in de buurt te vinden.

De katten allebei zijn zeer tam en aanhankelijk, wat natuurlijk ook erg prettig is voor Ella die overal rondsjouwt met de beestjes. Pixie en Alice beschikken over een eigen verwarmd gedeelte van de schuur, met manden, kussens en krabpalen, door ons liefkozend “het kattenhotel” genoemd…

En dan zijn er natuurlijk onze vier kippen, ook bekend onder de naam “Tokkies”: Wokkie, Truus, Agda en Fjun. Deze zijn vorig jaar al uitgebreid aan bod gekomen in een aparte blogpost over de bouw van ons kippenhok.

Inmiddels zijn de Tokkies volkomen ingeburgerd in Snöbäcken en produceren ze elke dag trouw vier eitjes.

Een keer per week mesten we het hok uit. In de winter moeten we bij strenge vorst wel wat verwarmings-maatregelen nemen om bevriezing van de kippen en hun drinkwater te voorkomen. Verder hebben we er weinig omkijken naar. Eigenlijk zijn kippen de ideale huisdieren!