Wie “Scandinavië” zegt, zegt “Noorderlicht“. Met name in het noorden van Zweden, Noorwegen en Finland is dit schouwspel vaak in volle glorie te aanschouwen. In het meer zuidelijke deel, waar wij wonen, is dit fenomeen veel zeldzamer. Ik heb ’s avonds in de tuin al vaak naar boven staan te turen. Tevergeefs. Na bijna drie jaar in Zweden had ik de hoop min of meer opgegeven. Noorderlicht, dat was voor de lucky bastards daar in Lapland…

Tot afgelopen dinsdagavond. Via de sociale media bereikten ons berichten dat er bijzonder veel poollicht-activiteit was, en dat dat wel eens veel intenser en zuidelijker zou kunnen zijn dan de afgelopen jaren het geval was geweest…

Om een uur of tien in de avond begaven we ons met een camera naar buiten, deden alle buitenlampen uit en tuurden we naar boven. En inderdaad: boven de bosrand ten noorden van ons terrein zagen we een vaag groen schijnsel. Niet heel spectaculair, maar toch!

Het was echter bitter koud, en we hadden ons niet echt goed voorbereid, dus nadat we een tijdje hadden staan kleumen gingen we toch weer naar binnen. Maar de avond was nog jong…

Tegen twaalven was het eigenlijk hoog tijd voor een warm bed, maar besloten we het er nog een keer op te wagen. We zagen gelijk dat het licht nu van een geheel andere orde was: het bevond zich recht boven ons, en spreidde zich uit over de hele hemel:


Wat volgde, was een spectaculair schouwspel van kleuren en vormen dat ongeveer een uur lang aanhield. Groenblauwe “gordijnen” wapperden langs de hemel, stralen flitsten aan alle kanten voorbij en recht boven ons was er een kring van licht en stralen van waaruit alles leek voort te komen. Een magische ervaring!

(met een beetje moeite valt bovenin, links van het midden, de Grote Beer te ontwaren)

De intensiteit en kracht van het licht overviel ons. Ik had weliswaar een camera met statief bij me, maar ik had in alle haast en opwinding verzuimd om naar de instellingen te kijken. Staande in het donker was er eigenlijk geen mogelijkheid meer om van alles te gaan aanpassen. Op hoop van zegen dan maar! De foto’s zijn niet haarscherp, maar alleszins acceptabel en geven een aardig beeld van hoe het er aan toe ging daarboven.


In het midden van dit alles besefte ik dat onze dochter Ella (8), die heerlijk lag te slapen, dit unieke schouwspel aan het missen was. Ik besloot een poging te wagen om haar wakker te maken, stormde naar haar slaapkamer en maakte haar wakker. Ik hing een onsamenhangend verhaal op over “licht zo mooi als vuurwerk buiten”, maar de boodschap kwam niet echt over op de nog half slapende Ella. “Nou en?”, was alles wat ze zei…”Wil je het niet zien dan?”, probeerde ik nog. “Nee! Ik wil slapen!” was de enige reactie. Verslagen droop ik af, om – weer buiten gekomen – te zien dat het schouwspel inmiddels nóg spectaculairder was geworden:


Het was een enorm indrukwekkend gebeuren, en we voelen ons bevoorrecht dat we dit mee hebben mogen maken. Het was ook wel een beetje spooky, al dat gekleurde licht in deze verder pikzwarte koude nacht in de bossen. Als klap op de vuurpijl hoorden we tijdens de hele voorstelling doorlopend de roep van een bosuil echoën door de bossen: “Oehoeeeeee!” Kortom: een avond om nooit te vergeten…