Ondanks dat Snöbäcken vanochtend bij het ontwaken in een witte sneeuwdeken gehuld was, en de lente momenteel te lijden heeft onder een flinke dip, gaan de lente-voorbereidingen alhier onverdroten verder. Allereerst zijn we druk aan het plannen, meten en opruimen in verband met een toekomstig kippenhok – hierover meer in een andere blogpost.

Maar er valt nog veel meer te doen, zelfs als de temperaturen buiten nog niet echt om over naar huis te schrijven zijn. Kweekbakken timmeren bijvoorbeeld. En dat kan best gezellig zijn!


De vrouw des huizes heeft de kweekbakken inmiddels goedgekeurd. Goddank!


De compostbakken achter in de tuin leveren eigenlijk nooit veel goede teelaarde op. De reden daarvoor is ons bekend: de herten zien deze bakken met lekkernijen in de winter als een veredelde McDrive.


Telkens als we weer een emmer met GFT-afval hebben geleegd, is het de dag erop allemaal verdwenen in de hongerige hertenmagen. Tot nu toe hebben we het maar zo gelaten – we gunnen de herten ook hun wintermaaltje – maar met het oog op het komende tuinseizoen hebben we dit jaar toch écht behoefte aan goede, eigen compostgrond. Tijd voor harde maatregelen dus: compostdeksels! Zo gezegd, zo gedaan. Na een middagje timmeren, zagen en draad knippen werden er een tweetal prachtige en uitermate functionele (?) compostdeksels gefabriceerd!

Natuurlijk moesten de deksels ook gekeurd en uitgeprobeerd worden. Ella vond het maar een stinkende bedoening daar bij de compost.


En nu maar afwachten of de herten zich hier door laten weerhouden. Sorry jongens, de McDrive is tot nader order gesloten!