Elanden (door Sandor)
Elanden zijn machtige dieren. Ze komen in bijna heel Zweden voor, maar dat betekent niet dat je ze ook vaak ziet. Ze zijn erg schuw en komen vaak pas bij schemering of in het donker tevoorschijn. Zo ook rond Snöbäcken.
In de lange koude winter van 2012-2013 merkten we plots dat de twee appelboompjes in onze tuin ineens een stuk korter waren geworden. Toen we in de ijzige kou een kijkje gingen nemen, vonden we een paar enorme pootafdrukken en een boel bruine stugge haren in de sneeuw. Even dachten we dat de verschrikkelijke sneeuwman langs was geweest. Maar na enig logisch nadenken was de enig mogelijke conclusie dat we bezoek hadden gehad van een eland.
Pootafdruk van een eland in de sneeuw in Snöbäcken, januari 2013
Toen we even later weer behaaglijk binnen waren, stonden we nog even na te praten hierover. Plots viel Camilla’s mond open en wees ze door het raam naar buiten: “De eland!”. Verscholen tussen de bossen rondom het huis stond een grote vrouwtjes-eland aan een boom te knagen.
Maar deze eland was duidelijk iets van plan: de appelbomen in onze tuin waren klaarblijkelijk in de smaak gevallen, en deze eland was op zoek naar meer. Stukje bij beetje kwam ze dichterbij. Wij verschansten ons met een camera op de bovenverdieping zodat we goed zicht hadden. En ja hoor, daar kwam de eland de tuin in. Nee, ze sprong niet over het hek zoals de herten dat doen: ze stapte er gewoon overheen!
Langzaam slenterde ze naar de bewuste appelboompjes en begon er stoïcijns van te eten. We maakten wat foto’s en genoten van dit prachtige moment, maar zagen ook dat onze boompjes snel gereduceerd werden tot een paar afgeknaagde sprieten.
Tijd dus om in te grijpen: naar buiten toe en een paar keer flink in de handen klappen bleek afdoende om mevrouw Eland tot andere gedachten te bewegen. Met een paar elegante stappen verdween ze uit onze tuin, op zoek naar makkelijker slachtoffers…