Naar Zweden - Wonen op het Zweedse platteland

(door Sandor)

Allemaal wel leuk, dat emigreren, maar natuurlijk willen we op gezette tijden ook wel eens terug naar Nederland. In de eerste plaats uiteraard om familie, vrienden en bekenden te ontmoeten. En om het Kruidvat leeg te plunderen. En om favoriete gerechten te eten. En niet in de laatste plaats: om carnaval te vieren. Ik kom tenslotte uit Limburg. Bovendien is carnaval bij uitstek dé gelegenheid om in één klap een heleboel oude bekenden te ontmoeten onder het genot van een biertje.

Maastricht is de plek waar ik ben geboren en getogen. En Maastricht zal voor mij altijd een bijzondere plek blijven innemen. Ik was nooit een grote chauvinist. Het gemis kwam eigenlijk pas veel later, toen ik er al lang weg was. Je roots, de plek waar je je, ook na lange tijd weg te zijn geweest, als vanzelf thuis voelt en waar je altijd de weg blijft kennen, desnoods op de tast: dat is voor mij Maastricht. En niet te vergeten het dialect. Auw kloete!

Na Maastricht heb ik jarenlang in Nijmegen gestudeerd, gewerkt en gewoond. Ik heb eens even zitten tellen en het blijkt dat ik in beide steden precies 22 jaar heb doorgebracht! 4×11 dus, om in carnavalstermen te blijven. En mooi gelijk verdeeld, al heeft Maastricht om bovengenoemde reden toch altijd een klein streepje voor.

Nijmegen is echter een goede tweede. Ik heb er altijd met heel erg veel plezier gewoond, en niet voor niets wordt Nijmegen ook wel “de meest noordelijke zuidelijke stad van Nederland” genoemd. Met carnaval bezoeken we traditiegetrouw Millingen aan de Rijn bij Nijmegen, waar onze vrienden Edward en Alieke een aantal jaren geleden vanuit Nijmegen zijn neergestreken. Inmiddels is de carnaval daar verworden tot een echte feesttraditie en een reünie met vrienden, familieleden en bekenden. En ook dat voelt een klein beetje als thuiskomen…

Halverwege tussen Maastricht en Nijmegen liggen de dorpjes Reuver en Beesel. De geboorteplaatsen van mijn ouders. Na een lang leven in Maastricht zijn zij uiteindelijk teruggekeerd naar Reuver, en dat is dan ook meestal de uitvalsbasis tijdens onze trips naar Nederland. En tja, ook Reuver en Beesel voelen een klein beetje als thuis: omdat mijn ouders er wonen, maar ook omdat ik er als kind vaak kwam, op bezoek bij ooms, tantes, neefjes en nichtjes, waarvan een groot deel nog in deze contreien woont.

Carnaval was geweldig. En nu weer naar Zweden. Want dat is ook “thuis”. Wat ik maar wil zeggen: home is where the heart is. En als ik dit spreekwoord niet al had gebruikt voor een flauwe woordspeling over herten, een paar blog-posts geleden, dan was dit nu uitstekend van pas gekomen als titel boven dit verhaal. Bij gebrek aan iets beters heb ik daarom op Facebook om suggesties voor een betere titel gevraagd. Daarbij is Edward Otten als winnaar uit de bus gekomen en de prijs is: eeuwige roem!

Sandor

Stedelijk leven versus wonen in de natuur

We zijn allebei opgegroeid aan de rand van een stedelijk gebied met de natuur om de hoek. De een in Zweden, de ander in Nederland. Met het verstrijken van de jaren zijn we het groen weer steeds vaker gaan opzoeken. Meren, bossen, zeilen, wandelen, op zoek naar plekken waar je kan ademen en rust voelt.

Ondanks dit verlangen naar de natuur hebben we beiden ons gehele volwassen leven op kamers en in appartementen in steden gewoond. Stockholm, Maastricht, Nijmegen. In Nijmegen woonden we zelfs in het kleine red light district in de benedenstad.

Wonen in een stedelijk milieu heeft zeker voordelen, zoals toegang tot allerlei voorzieningen, uitgaansgelegenheden en spannende activiteiten. Maar op een gegeven moment overheerste toch het gevoel dat we nauwelijks gebruik maakten van deze voordelen, maar wel last hadden van de nadelen zoals geluid- en parkeeroverlast, wildplassers en dergelijke. Zeker met een opgroeiend kind wegen de nadelen dan zwaarder. Vandaar dat we na het nodige wikken en wegen besloten om te gaan emigreren naar Zweden en een nieuw leven te beginnen. Een leven op het platteland!

Rare klussen versus nieuwe mogelijkheden

Als verse inwoner van het Zweedse platteland heb je een heleboel spullen nodig waarvan je soms nog nooit hebt gehoord. Zomaar een willekeurige opsomming:

Round-up

Recipro-zaag

Vochtmeter

Faluröd-verf

Slangentang

Kettingzaag

Bosmaaier

Mora-mes

Houtkloofmachine

Fourwheeldrive

Schemerschakelaar

Dak-sneeuwschuiver

Spijkerbanden

Dompelpomp

Zeis

Enzovoort…

Bovendien moet je ineens klussen doen die je misschien nooit eerder hebt gedaan, zoals:

Rondkruipen onder de vloer van je huis met een vochtigheidsmeter, in je tuin plassen om dassen op afstand te houden, zelf je auto repareren, tien minuten lopen naar je eigen brievenbus, wespennesten verwijderen, bomen rooien met kettingzaag, sneeuw van je dak schuiven, zelfgevangen vis fileren, giftige paddenstoelen proberen te herkennen, teken verwijderen bij jezelf en de katten, slangen de tuin uit jagen, héél erg veel grasmaaien en bladeren harken, twee keer per jaar de autobanden verwisselen, berenklauw uitroeien met een zeis, alle verf van je huis schrapen, gaten in de weg repareren, greppels uitdiepen, je kelder leegpompen, strooizand uit een zandgroeve scheppen, waterfilters schoonmaken, hout kloven, composthopen afgraven etc. etc. De lijst is oneindig. Sommige dingen zijn zwaar of oersaai, andere juist erg leuk en inspirerend.

Ter compensatie van de vervelende klussen vind je om de hoek:

Bos, bos en nog eens bos, meren om in te zwemmen en te vissen, wilde dieren, een grote tuin, kas, en moestuin, fruit, bessen en paddenstoelen. En enkele bezienswaardigheden (fijn voor als er gasten komen die niet alleen maar bos willen zien).

Dus: áls je na al het harde werken en klussen nog tijd over hebt, kan je nu dingen doen als:

Genieten van herten en elanden in je eigen tuin

Wandelen, zwemmen of vissen zonder ook maar één ander persoon tegen te komen

Een kampvuur maken

Zelf jam en wijn maken

Een sauna nemen

Je houtkachel stoken

Groenten en fruit uit eigen tuin eten

Stilte horen…

…of heel veel lawaai maken zonder overlast te veroorzaken!

Spelen in je eigen bos

Schrikken van een stoplicht of een file

….of van een wandelaar die zomaar langs je huis loopt

IJskoud water uit eigen bron drinken

Niet meer hoeven nadenken over ruimtegebrek

Gelukkig is deze lijst óók oneindig…

Inladen en afscheid van familie

Onze ingepakte inboedel werd al een paar dagen voor ons vertrek uit Nederland ingeladen met behulp van het verhuisbedrijf en een paar familieleden en goede vrienden.

Alles verliep onverwacht soepel, al voelde het allemaal wel heel onwerkelijk aan. Omdat de volle verhuiswagen in het weekend in Nederland zou worden gestald en pas maandag zou vertrekken, moesten we noodgedwongen een paar dagen “kamperen” in ons lege appartement in Nijmegen. Dat gaf ons in ieder geval de mogelijkheid om de dag voor vertrek in relatieve rust afscheid van Sandors familie te nemen. Ondanks dat het uiteraard een beladen moment was, was het ook een mooie en prachtig zonnige dag. Een waardig afscheid!

Vertrek uit Nederland en aankomst in Zweden

Op een regenachtige zondagochtend in juli vertrokken we vervolgens met een volgeladen auto en gemengde gevoelens uit Nederland. De reis verliep voorspoedig, we overnachtten in een hotel in Noord-Duitsland, en 36 uur later kwamen we aan bij “ons” Snöbäcken, ons nieuwe thuis. Het was een rare ervaring. Was dit nu écht van ons? Zó mooi en zó groen? Maar tijd om weg te dromen was er niet: op dag twee arriveerde de vrachtwagen met de verhuisboedel, dus er was werk aan de winkel. De boel werd uitgeladen en zo goed en zo kwaad als het ging op z’n toekomstige plek gezet. Het was geweldig om eindelijk weer iets op te bouwen nadat ons leven maandenlang in het teken had gestaan van afhandelen, opzeggen en afbouwen. Afgezien van de regen die de hele dag met bakken uit de hemel viel toen alles uitgeladen moest worden, verliep de hele verhuizing soepel en voorspoedig.

Technische keuring

Nadat ons bod op huize Snöbäcken in Hjortkvarn geaccepteerd was, raakte alles in een stroomversnelling. De eerste en belangrijkste stap was het laten uitvoeren van een technische keuring (besiktning) van het huis. Als er bij een dergelijke keuring ernstige gebreken aan het licht komen, kan je als koper besluiten om alsnog van koop af te zien, of om de prijs te laten zakken, of om te eisen dat er eerst reparaties worden uitgevoerd. Een zeer spannend moment dus, want je weet nooit wat er zich heeft afgespeeld in vochtige kruipruimtes en tochtige vlieringen van een houten huis, waar je tijdens de bezichtiging met geen mogelijkheid bij kon. Dus regelden we een keuringsafspraak, boekten we alweer een vliegreis, en waren we een goede week later weer in Snöbäcken. Maar nu met het idee dat dit wel eens ons toekomstige huis zou kunnen worden! De keuring verliep zoals gehoopt: op een probleempje met vocht in de kruipruimte en wat kleine onderhoudsdingetjes na was het huis verder in goede staat, en er waren dus geen belemmeringen meer om de koop door te laten gaan. Ook ontmoetten we Martha, de eigenaresse van het huis. Zij bleek een schat van een vrouw die veel te vroeg weduwe was geworden en overduidelijk erg veel van het huis en de omgeving hield. We begonnen nu echt te geloven dat we de goede beslissing hadden genomen!

Actie!

Maanden van voorbereiding moesten nu snel omgezet worden in actie. Een verhuisdatum plannen, de huur opzeggen, opzeggen en afhandelen van verzekeringen, bankrekeningen, abonnementen, kinderopvang etc. en deze zaken juist weer proberen op te starten in Zweden (iets wat vaak lastig bleek doordat we nog in Nederland woonden). Ook werd het verhuisbedrijf geïnformeerd en werden de verhuisdozen en het verpakkingsmateriaal netjes afgeleverd. Het grote inpakken kon beginnen.

We overlegden en onderhandelen via de mail met Martha over duizend-en-één zaken. Zo werd er een lijst opgesteld met over te nemen spullen. Martha ging kleiner wonen en had heel veel spulletjes niet meer nodig. Wij gingen juist veel ruimer wonen en hadden in Nijmegen alleen maar een balkon, dus we hadden een enorme berg aan gereedschap en tuinspullen nodig. Martha’s spullen waren gelukkig in goede staat en ze wilde ze graag van de hand doen. Dat scheelde ons behalve veel geld ook veel moeite en transport.

De emigratiedatum werd bepaald op 7 juli, dus we hadden ongeveer anderhalve maand om alle resterende zaken te regelen. Maar óók om afscheid te nemen van vrienden, familie en Ella’s klasgenoten en om tussendoor nog wat wedstrijden van het EK voetbal mee te pikken. Nederland deed het slecht en lag er na de eerste ronde al uit. Zweden won met Loreen het songfestival met het liedje “Euphoria”. Erg toepasselijk, en een goed teken, vonden we.

In de tussentijd moesten we nog één keer op en neer, dit keer voor de sleuteloverdracht en om het koopcontract te tekenen. Een laatste bliksembezoek, het vijfde in vijf maanden tijd. We kregen ons nieuwe huis niet eens te zien want de afspraak vond plaats bij de bank in Hallsberg, op drie kwartier rijden van Snöbäcken. En we moesten zo snel mogelijk terug naar Nederland want er was werk aan de winkel!

De laatste weken gingen als een waas aan ons voorbij, ondanks het feit dat we wél heel gefocust waren en precies wisten waar we mee bezig waren. De adrenaline deed z’n werk, evenals alle voorbereidingen van de voorafgaande maanden. De verhuisdatum naderde nu met rasse schreden, en het aftellen was begonnen…

Eerste zoektocht en harde lessen

Onze eerste huizenreis naar Zweden vond plaats in februari 2012 (waardoor we tot ons groot verdriet Carnaval in Maastricht moesten missen). We hadden op dat moment geen concrete “droomhuizen” op het oog. Er waren er wel een paar aan onze neus voorbijgegaan toen we nog aan het werk waren in Nederland en geen mogelijkheid hadden om op korte termijn een reis te boeken.

Maar aangezien we wegens omstandigheden toch naar Stockholm moesten, maakten we een afspraak voor een “oefenbezichtiging” bij een makelaar. Dit huis viel bij aankomst al gelijk af: we maakten kennis met het beruchte “groothoeklenseffect”, waarbij alle huizen, percelen en kamers op de makelaarssite tien keer zo groot lijken als dat ze in werkelijkheid zijn. Dat viel dus even vies tegen, maar het was wél erg leerzaam!

Huisbezichtigingen zijn meestal kortdurend en kunnen nogal chaotisch zijn, mede door de taalbarrière. Het risico bestaat dat je achteraf met veel vraagtekens blijft zitten. En een tweede bezichtiging is er om praktische redenen (twee keer reizen voor een huis dat je misschien toch niet gaat kopen) vaak niet bij.

Tweede zoektocht en eerste bod

Net terug in Nederland zagen we op internet een mooi huis dat binnen ons budget viel én aan bijna al onze eisen/wensen voldeed. We besloten gelijk om een nieuwe reis te boeken. Ook zagen we een ander huis dat in de smaak viel en dat in hetzelfde weekend bezichtigd kon worden. Omdat we dit keer wat beter beslagen ten ijs wilden komen, bereidden we ons bezoek goed voor door vooraf al zoveel mogelijk informatie te verzamelen. Google Maps deed hier bijvoorbeeld wonderen. Ook maakten we een uitbreide checklist met zaken waar we tijdens de bezichtiging op dienden te letten zodat we niet teveel zouden worden afgeleid door het gebabbel van de makelaar of ons eigen enthousiasme. Het bezoek zou wat ons betreft pas klaar zijn als alle punten op de lijst aan bod waren gekomen. Dit om te voorkomen dat we bij thuiskomst met een boel vragen zouden zitten. Ook namen we ons voor om zoveel mogelijk foto’s te maken. En het lukte ons om bij ons favoriete huis een “privébezichtiging” wat eerder op de dag te regelen, zodat we niet geconfronteerd zouden worden met hordes andere bezoekers (vaak gewoon pottenkijkers uit de buurt), (ver)taalproblemen en een chaotische situatie na een lange reis. Al deze zaken wierpen hun vruchten af!

Hoewel bij de bezichtiging bleek dat de technische staat van het huis en met name het sanitair en de keuken veel te wensen over lieten, dachten we toch ons droomhuis gevonden te hebben. We zochten op internet al naar klusjesmannen in de omgeving en maakten in ons hoofd al verbouwingsplannen. Echter: het spannendste deel van huizenkoop in Zweden is niet de bezichtiging, maar het bieden! Als er meer kapers op de kust zijn wordt er tegen elkaar opgeboden totdat de eigenaar akkoord gaat met een bepaald bod. En dat hoeft dus niet het hoogste bod te zijn! We raakten verwikkeld in een spannende biedingenstrijd waarbij er dagenlang door ons en door de tegenpartij steeds iets bovenop de prijs werd gedaan. Maar uiteindelijk besloot de eigenaar met een geheel andere partij in zee te gaan en ging het huis dus simpelweg aan onze neus voorbij. Zo kan het dus gaan in Zweden. Jammer maar helaas…

Derde zoektocht en bingo!

Vol goede moed vervolgden we onze zoektocht, al stelden we onze eisen wel iets bij. Ons doel was namelijk om in de zomerperiode te verhuizen zodat Ella na de vakantie op een nieuwe, Zweedse school zou kunnen beginnen. We begonnen inmiddels dus wel enige haast te voelen. Na veel wikken en wegen en na het nodige water bij de wijn maakten we midden april een lijst van vijf huizen die in meer of mindere mate aan onze wensen voldeden. Het lukte ons om voor al deze huizen in vier opeenvolgende dagen een bezichtigings-afspraak te maken. En dus werd de derde reis geboekt, dit keer met huurauto en overnachtingen.

Terwijl in Nederland volop Koninginnedag werd gevierd, gingen we op pad, min of meer overtuigd dat het dit keer ook écht zou moeten gebeuren. We zagen een paar mooie huizen, maar schrokken ook van een aantal zaken. Kelders vol schimmel en afgebladderde muren, zolders vol met muizen en ander ongedierte, schuren die op instorten stonden, huizen die eerder het predikaat “vakantiehuisje” verdienden en huizen die totaal verwaarloosd waren nadat de makelaarsfoto’s genomen waren.

Maar er waren twee huizen bij die niet meteen afvielen. Integendeel, ze waren zelfs erg mooi. Het eerste was echter aan de dure kant. En toen op dit huis al gelijk een bod werd gedaan dat hoger was dan de vraagprijs, bleef er eigenlijk nog maar één huis over. En dat was bovendien onze favoriet! Alleen lag het veel verder weg van werk en voorzieningen dan we wenselijk achtten. Dus moesten er een paar harde noten gekraakt worden…Konden we ons wel permitteren om zó ver weg van alles te wonen?

Het waren uiteindelijk factoren als het prachtige huis en de goede staat daarvan, de tuin en de ligging in de natuur die de doorslag gaven. Dan maar in the middle of nowhere wonen! Om andere bieders af te schudden besloten we, eenmaal thuisgekomen, meteen een bod op de vraagprijs te doen. Met een gevoel van opwinding, adrenaline en ook nog een beetje twijfel werd de telefoon ter hand genomen en het nummer van de makelaar ingetoetst. Zoals verwacht wilde de makelaar eerst rondbellen om te kijken of er gegadigden waren die hoger wilden bieden. Om een lange biedingenstrijd als vorige keer te voorkomen, zeiden we erbij dat ons bod beperkt houdbaar was, dat we snel zaken wilden doen en dat we nog een ander huis op het oog hadden. Dat werkte. Al na twee dagen kwam het verlossende telefoontje: de eigenaresse had ons bod geaccepteerd! Vol ongeloof en met trillende handen trokken we een fles champagne open…

Zoeken op internet

Ons dromerig browsen op de Zweedse huizensite Hemnet maakte langzaamaan plaats voor een verbeten zoektocht naar het ideale huis binnen ons budget, dat aan al onze wensen voor een “droomhuis” voldeed. We hadden nogal wat noten op onze zang, dus er waren altijd wel een aantal punten waarop we moesten toegeven. Helaas bleek dat meestal ook de prijs te zijn, omdat de door ons gestelde bovengrens van 1 miljoen Zweedse kronen (ca. 110.000 euro) meestal onhaalbaar bleek. Alhoewel? Hierbij ons wensenlijstje:

Het huis en de tuin:

-hout, rood en wit gekleurd

-grote tuin min. 2000 m2

-huis min. 100 m2

-gasthuis o.i.d.

-garage

-schuur/klushok

-kippenhok

-houtschuur

-badkamer en wc in goede staat

-woonkeuken

-goede verwarming

-open haard/kachel

-veranda/bijkeuken

-fruitbomen en bessenstruiken

-prijs niet meer dan 1.000.000 Zweedse kronen (ca. 110.000 euro)

De locatie en ligging:

-een meer in de buurt

-rustige plek maar niet desolaat

-dicht bij stad/werkmogelijkheden

-school redelijk dichtbij

-supermarkt redelijk dichtbij

-vliegveld redelijk dichtbij

-wandelpaden

-bus/trein

Nogal een waslijst, en wellicht niet helemaal realistisch? Maar ach, er kon natuurlijk nog altijd wat water bij de wijn worden gedaan…

Voorbereidingen

In een vroeg stadium waren we al stiekem en voorzichtig begonnen met allerlei praktische zaken die nog niet onomkeerbaar waren, bijvoorbeeld het opzeggen van “onnodige” abonnementen en bankrekeningen.

Ook gingen we de gehele huisraad en zolder eens kritisch onder de loep nemen: hebben we al deze spullen nog wel nodig? Een ware opruimwoede maakte zich van ons meester. Vele autoladingen met afval gingen naar het grofvuil, ontelbare advertenties verschenen op Marktplaats, spulletjes werden verkocht of weggegeven en verzamelingen van de hand gedaan.

Ook begonnen we voorzichtig met informatie inwinnen bij Nederlandse en Zweedse instanties, en openden we (met enige moeite) een bankrekening in Zweden. En uiteraard werd de Zweedse versie van Funda, Hemnet.se veelvuldig bezocht, al was dit in eerste instantie nog vooral nog om verlekkerd bij weg te dromen…

Een groot voordeel bij het plannen en voorbereiden was dat Camilla de Zweedse nationaliteit heeft en Zweeds spreekt. Dit was erg prettig bij het lezen van sites en brochures, het communiceren met Zweedse instanties, en het “binnenkomen” in de diverse ambtelijke molens aldaar.

Het verkopen van spullen die de toets van “mee naar Zweden” niet hadden doorstaan, ging in de lente van 2012 onverdroten verder. Ja, ook de oude Commodore 64-computer van Sandor, ondanks vertwijfelde protesten.

Maar er kwam ook een nieuwe activiteit bij: het aanschaffen van nieuwe spullen, kleding en gereedschappen die benodigd zijn voor een leven op het platteland in Zweden. En omdat dat nu eenmaal andere zaken zijn dan benodigdheden voor een huurappartement in een stad in Nederland, werd er flink ingeslagen: snowboots, gevoerde broeken, thermo-ondergoed, dikke sokken, tuingereedschap, sleeën, sneeuwscheppen enz. Ook werden een aantal van onze bijna-versleten apparaten als stofzuiger en koffiezetapparaat afgedankt en vervangen door nieuwe exemplaren zodat die niet meteen bij aankomst het loodje zouden leggen…

Trouwen

Om de zaken verder te kunnen vergemakkelijken (maar zeker ook uit romantische overwegingen!) besloten we – met onze emigratieplannen in het vooruitzicht – om te gaan trouwen! Zo gezegd, zo gedaan, dachten we, maar de praktijk bleek hier weerbarstig. Ondanks dat het hier ging om een huwelijk tussen onderdanen van twee EU-landen kwamen we terecht in een mallemolen van papierwerk, ambassadebezoeken, geboorteaktes, legalisatie, apostilles, notarii publici en wat al niet meer. Oeps, daar hadden we even geen rekening mee gehouden.

Maar toch, na alle toestanden was 31 januari 2012 dan toch de grote dag daar: ons huwelijk! Hoewel, grote dag? We trouwden in het geheim. We hadden immers al genoeg aan ons hoofd. Dus het werd een bescheiden ceremonie met alleen twee vrienden en dochter Ella als getuige en met een fles champagne en taart thuis na afloop.

Emigratiebeurs

Om ons mentaal en praktisch wat verder voor te bereiden op wat komen ging werd er ook een bezoek gebracht aan de emigratiebeurs Scandinavië in Hoevelaken. Daar liepen vooral dromers en twijfelaars rond, maar omdat onze plannen inmiddels al behoorlijk concreet waren, gingen wij vooral om te praten met een aantal verhuisbedrijven. Wat wij graag wilden weten was hoe zij ons appartement (vier hoog zonder lift, in een voetgangersgebied in de Nijmeegse binnenstad) zo soepel mogelijk leeg zouden kunnen ruimen… Dit leidde uiteindelijk tot een verhuizer waarbij wij alle vertrouwen in een goede afloop hadden. Al was het maar omdat hij, na een huisbezoek, het aantal benodigde verhuisdozen schatte op 84 en dit aantal later EXACT bleek te kloppen. Waarvan akte.

Saillant detail is trouwens dat wij op bovengenoemde beurs benaderd werden door scouts van het TROS-televisieprogramma “Ik vertrek“. Of we zin hadden om mee te doen. We hebben vriendelijk maar beleefd bedankt. Ons argument was dat het programma toch vooral leuk is als het mis gaat, en aangezien wij alles goed zouden voorbereiden, zou er bij ons niks mis gaan. Ahum…Gelukkig zagen ze er geen heil in om verder aan te dringen.

Het idee om te gaan emigreren naar Zweden kreeg vorm in de herfst van 2011. Het verslechterde economische klimaat in Nederland speelde een rol, maar ook de leeftijd van onze dochter, onze woonsituatie bij het Nijmeegse Red Light District en het voortdurende verlangen naar een ander soort leven speelden mee.

Verder hadden we door Camilla’s afkomst familiebanden in Zweden, gingen we er al jaren met plezier op vakantie en beschikt het land over een bijna onbegrensd natuurschoon waardoor het gevoel van ruimte en vrijheid er groot is. Bovendien zijn de huisprijzen er relatief zeer laag.

Het was een gevoel van “nu of nooit” en de beslissing viel uiteindelijk op “nu”. Hoewel we ons ook terdege realiseerden dat we onze familie, onze vrienden, onze collega’s en ons leven in een mooi appartement met uitzicht op de St.Stevenskerk in Nijmegen zeker enorm zouden gaan missen!

Het nemen van een dergelijke beslissing was enorm spannend en bezorgde ons de nodige kopzorgen, maar werkte tegelijkertijd ook bevrijdend en gaf een fikse stoot adrenaline.

Uiteraard had het allemaal wel wat voeten in de aarde. Nadat we de knoop hadden doorgehakt hebben we vooral zitten rekenen: kunnen we ons dit financieel wel permitteren? Kunnen we een huis kopen in Zweden en wat kunnen we maximaal daarvoor betalen? Hoe lang kunnen we daar overleven zonder werk? En hoe gaan we een huis in Zweden zoeken én een emigratie op poten zetten als we hier in Nederland allebei een baan hebben en onze dochter naar school moet?

Omdat er een aantal factoren waren waarop we zelf geen invloed hadden, hebben we onze plannen aanvankelijk geheim gehouden voor het geval het allemaal zou afketsen. We besloten bijvoorbeeld om een beroep te doen op de (helaas nu afgeschafte) levensloopregeling waaraan we een aantal jaren hadden deelgenomen. Dit gaf ons de mogelijkheid om allebei enkele maanden lang betaald verlof bij onze werkgever op te nemen. In deze periode zouden we dan naar huizen kunnen zoeken, deze ook daadwerkelijk kunnen bezichtigen, en de hele emigratie met alles erop en eraan voorbereiden.

Pas toen er een aantal van dit soort financiële hobbels genomen waren, hebben we onze plannen aan vrienden en familie verteld. De reacties waren zeer wisselend, maar overwegend erg positief. En natuurlijk hebben we ook onze dochter Ella (toen 6) verteld over de spannende zaken die er stonden te gebeuren. Zij was erg enthousiast over alle plannen. Godzijdank!

In december namen we afscheid van onze dierbare collega’s bij het bureau Auxilia van de Nijmeegse universiteit, en daarmee begon officieel onze periode van huizen zoeken, regelen en voorbereiden.